Δωρεάν Εγγραφή
[ultimatemember form_id="1649"]
Η μέρα ξεκινάει. Το ξυπνητήρι χτυπάει. Παίρνετε το τηλέφωνο στα χέρια σας, όχι για να το κλείσετε, αλλά για να δείτε τα πρώτα emails, τα μηνύματα, τις ειδοποιήσεις. Το ίδιο κάνει και το παιδί σας, μόνο που αντί για emails, βυθίζεται σε ένα παιχνίδι ή ένα βίντεο.
Ο χρόνος περνάει. Πρωινό, δουλειά, σχολείο. Το απόγευμα, αντί να παίξετε ένα παιχνίδι μαζί ή να μιλήσετε, κάθεστε ο καθένας με την οθόνη του. Πριν το καταλάβετε, η μέρα τελειώνει. Και τότε έρχεται αυτή η ενοχλητική σκέψη: “Πού πήγε ο χρόνος μας μαζί;”
Η διάσπαση είναι το πρόβλημα της εποχής μας. Κανείς δεν είναι αθώος. Εμείς οι ίδιοι, οι γονείς, τρέχουμε από τη μια δραστηριότητα στην άλλη, με το τηλέφωνο πάντα στο χέρι. Ψάχνουμε να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε όλα τα πράγματα μισά.
Τα παιδιά μας; Είναι μιμητές. Ό,τι κάνουμε, το βλέπουν. Αν εμείς τσεκάρουμε το τηλέφωνό μας κάθε λίγα λεπτά, γιατί να μην κάνουν κι εκείνα το ίδιο; Αν εμείς είμαστε απορροφημένοι από τις οθόνες, γιατί να μην είναι κι εκείνα;
Μην παρεξηγηθώ. Η τεχνολογία δεν είναι κακή. Είναι εργαλείο, και μάλιστα ισχυρό. Όμως, όταν αντικαθιστά τη φυσική σύνδεση, το παιχνίδι, τη συζήτηση, τότε γίνεται πρόβλημα.
Έχετε παρατηρήσει πώς τα παιδιά μας φαίνονται σχεδόν υπνωτισμένα μπροστά από μια οθόνη; Πώς γίνονται ανυπόμονα όταν κάτι δεν έχει γρήγορη ανταμοιβή; Οι γρήγορες σκηνές, οι ατέλειωτες ειδοποιήσεις, τα παιχνίδια που δεν τελειώνουν ποτέ – όλα αυτά αλλάζουν τον τρόπο που τα παιδιά μας εστιάζουν.
Και εμείς; Δεν είμαστε καλύτεροι. Μας βλέπουν να απαντάμε σε email κατά τη διάρκεια του δείπνου, να τσεκάρουμε τα social media στη μέση μιας συζήτησης. Τι τους μαθαίνουμε με αυτό; Ότι η προσοχή είναι αναλώσιμη. Ότι οι στιγμές μπορούν να περιμένουν. Αλλά μπορούν;
Η Μαρία ήρθε σε μένα φανερά αγχωμένη και κουρασμένη. “Δεν αντέχω άλλο,” μου είπε. “Ο γιος μου είναι συνεχώς θυμωμένος όταν του παίρνω το τάμπλετ. Κάνει ξεσπάσματα, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε τίποτα άλλο, και στο τέλος της ημέρας νιώθω πως όλα είναι εκτός ελέγχου.”
Περιέγραψε μια καθημερινότητα γεμάτη ένταση, όπου το παιδί της φαινόταν ανίκανο να απολαύσει κάτι άλλο πέρα από τις οθόνες, ενώ η ίδια πνιγόταν σε υποχρεώσεις και δουλειές.
Καθώς μιλούσαμε, ξετυλίξαμε το νήμα της ρουτίνας της. Οι οθόνες δεν ήταν μόνο μέρος της ζωής του παιδιού, αλλά και της δικής της.
Η Μαρία ξεκινούσε τη μέρα της απαντώντας emails, περνούσε τα διαλείμματά της στα social media και ολοκλήρωνε τη βραδιά της μπροστά από την τηλεόραση. “Πώς μπορώ να πείσω το παιδί μου να αφήσει το τάμπλετ, όταν εγώ δεν αφήνω το τηλέφωνό μου;” αναρωτήθηκε με δάκρυα στα μάτια. Αυτό ήταν το σημείο καμπής. Αντί να δούμε το πρόβλημα μόνο μέσα από το παιδί, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με τη δική της στάση.
Δημιουργήσαμε μαζί ένα πλάνο. Πρώτα, η Μαρία δεσμεύτηκε να μειώσει τον χρόνο της στις οθόνες όταν ήταν με το παιδί της. Καθιέρωσε “ζώνες χωρίς οθόνες” κατά τη διάρκεια των γευμάτων και πριν τον ύπνο. Παράλληλα, ξεκίνησε να αφιερώνει χρόνο για να παίζει μαζί του – ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ή λίγη ζωγραφική.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, το παιδί της άρχισε να ζητάει λιγότερο την ταμπλέτα και να απολαμβάνει περισσότερο αυτές τις στιγμές. “Το βλέπω να αλλάζει, αλλά νιώθω κι εγώ πιο παρούσα,” μου είπε χαμογελώντας. Η λύση ήταν απλή: η Μαρία έπρεπε να δείξει τον δρόμο. Και τα αποτελέσματα; Ήταν η απόδειξη ότι η αλλαγή ξεκινά πάντα από εμάς.
Δεν χρειάζεται να πετάξουμε τα τηλέφωνα ή να απαγορεύσουμε τις οθόνες. Χρειάζεται, όμως, να ξαναθυμηθούμε πώς είναι να είμαστε πραγματικά παρόντες.
1. Δώστε το Παράδειγμα
Αν θέλετε τα παιδιά σας να περιορίσουν τις οθόνες, ξεκινήστε από τον εαυτό σας. Βάλτε το τηλέφωνο μακριά όταν είστε μαζί τους. Κοιτάξτε τα στα μάτια όταν σας μιλάνε. Δείξτε τους ότι η προσοχή σας τους ανήκει.
2. Δώστε Χώρο στο Παιχνίδι
Το παιχνίδι είναι ο φυσικός τρόπος μάθησης για τα παιδιά. Όταν παίζουν, εστιάζουν, εξερευνούν, δημιουργούν. Αντί να τους δίνετε έτοιμες λύσεις, αφήστε τα να βρουν μόνα τους πώς να λύσουν ένα πρόβλημα ή να ολοκληρώσουν ένα παζλ.
3. Μειώστε τους Παράγοντες Διάσπασης
Κλείστε την τηλεόραση όταν κανείς δεν παρακολουθεί. Οργανώστε δραστηριότητες που επιτρέπουν στα παιδιά να βυθιστούν πλήρως σε αυτές, χωρίς διακοπές.
4. Επαναπροσδιορίστε τη Χρήση Της Τεχνολογίας
Αντί να βλέπετε την τεχνολογία ως “εχθρό,” δείτε την ως εργαλείο. Χρησιμοποιήστε τη για να διαβάσετε μαζί μια ιστορία ή να εξερευνήσετε έναν εκπαιδευτικό ιστότοπο.
Πάνω απ’ όλα, τα παιδιά μας χρειάζονται την προσοχή μας. Όχι για ώρες ατέλειωτες, αλλά για στιγμές γεμάτες παρουσία. Όταν είστε μαζί τους, αφήστε τις ειδοποιήσεις για αργότερα. Το τηλέφωνο δεν θα φύγει. Οι στιγμές με τα παιδιά σας, όμως, είναι φευγαλέες.
Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν σταματά ποτέ. Οι ειδοποιήσεις δεν τελειώνουν, οι υποχρεώσεις μοιάζουν ατελείωτες, και οι οθόνες βρίσκονται παντού. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το γεγονός ότι η τεχνολογία είναι μέρος της ζωής μας – και δεν χρειάζεται. Το ζητούμενο δεν είναι να ζήσουμε χωρίς αυτήν, αλλά να μάθουμε να τη χρησιμοποιούμε συνειδητά, χωρίς να μας κατακλύζει.
Οι επιλογές μας είναι το μεγαλύτερο μάθημα που μπορούμε να δώσουμε. Σε έναν κόσμο γεμάτο διασπάσεις και ειδοποιήσεις, οι μικρές πράξεις μας δείχνουν στα παιδιά μας πώς να βρουν ισορροπία. Δείχνουν ότι, ακόμα κι όταν όλα κινούνται γρήγορα, μπορούμε να επιλέξουμε να σταματήσουμε και να είμαστε παρόντες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορούμε να αφήσουμε. Και αυτή, είναι αρκετή.
Κάνε εγγραφή και θα έχεις πρόσβαση σε δωρεάν υλικό, προτάσεις και περισσότερο περιεχόμενο κάθε εβδομάδα!